O mnie

Wiele osób, które szuka pomocy psychologicznej jest przekonane o tym że „ich przypadek jest beznadziejny”. Wyobrażenie to potrafić być ukrywane przed terapeutą przez wiele miesięcy i bardzo często opiera się na irracjonalnych przekonaniach pacjenta na temat samego siebie. Taka postawa pacjenta sama w sobie potrafi być źródłem niepowodzenia w leczeniu, co tylko utwierdza i wzmacnia w nim przekonanie, że nie można mu pomóc.

Chociaż w dzisiejszych czas jest powszechnie przyjęte, że mówienie o swoich uczuciach oraz potrzebach jest czymś naturalnym, to wiele osób zgłaszających się na psychoterapię żyje w przekonaniu, że dzielenie się swoimi emocjami oraz fantazjami jest niedopuszczalne. Często wyobrażeniom tym towarzyszy samokrytyka oraz lęk, że inni poznają się „jacy jesteśmy naprawdę” i nas porzucą. Praca terapeutyczna oparta na empatii oraz szacunku i bezpieczeństwie pozawala wypracować postawę, w której nasze emocje odbieramy, jako coś naturalnego.

Wbrew pozorom pytanie to jest bardzo wstydliwe i trudne to przyznania się nawet przed samym sobą. Często pacjenci, nawet sami nie będąc tego świadomi oceniają każda wypowiedź czy zachowanie terapeuty pod kątem tego pytania. Sam charakter psychoterapii wywołuje wątpliwości oraz mieszane uczucia, ponieważ jest to usługa za którą płacimy. Kiedy pojawią się takie wątpliwości warto się nimi podzielić z psychoterapeutą. Wiele zachowań, które pacjenci odbierają jak nieczułe lub obojętne wynikają z zasad etyki czy metod leczenia. Milczenie czy powściągliwość psychoterapeutów w opowiadaniu o swoim życiu osobistym nie wynika z obojętności. Ma ono pomóc w skupieniu się na problemach pacjenta. Często kiedy pacjenci zdecydują się powiedzieć o tym, że martwią się o zaangażowanie psychoterapeuty w ich leczenie, po ich dokładnym omówieniu udaje się zidentyfikować potrzebę opieki, bliskości oraz zależności, które z powodu lęku wcześniej nie mogły zostać ujawnione.

Nasza osobowość kształtuje się przez wiele lat, od momentu narodzin do około trzydziestego roku życia. Odbywa się to w procesie tworzenia połączeń między neuronami. Jest to zapis naszych doświadczeń oraz wypracowanych przez nas sposobów reagowania na otaczający nasz świat. Analogicznie wygląda proces psychoterapii, podczas której to pacjent zmaga się wielokrotnie ze swoimi trudnościami aby wykształcić nowy, bardziej realistyczny obraz siebie oraz innych osób. Niezależnie od indywidualnych czynników oraz przyjętej metody leczenia, przyjmuje się że proces psychoterapeutyczny trwa od roku do około pięciu lat.